Ok. Even serieus. Die spaaracties van supermarkten…
… die zijn toch voor niemand leuk?!
Ouders hebben nu, alsof boodschappen doen voor een gezin met het bijbehorende management niet al gecompliceerd genoeg is, nog extra (reken) zorgen. Wat zoon of dochterlief (of beide) wil sparen. Voor groenteknuffels of kaartjes of mini nep-boodschapjes voor je eigen winkel of groentetuinplantjes of… ja precies.
En nou hoor ik je denken: “ach, je koopt wat je moet kopen en als het dan lukt om zoiets te verzamelen hebben ze mazzel.”
Maar neen. Zo werkt het niet. Want de cultuur op scholen is hard en meedogenloos. Spaar je niet mee, dan kun je niet meedoen en meepraten en hoor je er niet bij. En dat wil je niet als ouder, dat je kind er niet bij hoort. En dus zie ik ook de mensen die zo hard beweerden zich daar “nooit voor te lenen” nu keihard sparen en rekenen in de supermarkt om net op die benodigde 10 of 15 euro te komen om een zegel te krijgen.
Een zegel ja, lieve mensen, u leest het goed: EEN ZEGEL. want je krijgt steeds minder vaak “zomaar” iets, je moet ervoor sparen. Bij 10 of 15 euro een zegel en bij een volle spaarkaart een knuffel of spel, of….
Voor je daadwerkelijk iets in huis hebt ben je dus zomaar 150 euro verder en dan heb je er 1. Ik vermoed dat menig ouder zich op dit soort momenten afvraagt waarom 2,3 of -God verhoede- meer kinderen zo’n goed iee was, als ze weer eens extra koffie en wasmiddel en dat soort houdbare dingen in staan te slaan om op al die euro’s te komen en alle kinders van spul te voorzien. Valt nog niet mee (zeker als je ook nog very hip meedoet met e-nummer vrij, gluten-vrij, soja arm of juist rijk, zonder zakjes en pakjes of weet ik wat voor voedingshype, want die biologische prutjes koop je dan over het algemeen weer niet bij deze supermarktketens, maar dat terzijde).
Maar die spaaracties dus. Voor kinderen lijkt het me ergens toch ook niet alles. Al dat gestress over de boodschappen die moeders doet en of je wel genoeg zegels hebt voor onzinnetje nummer 80.
In mijn tijd -beppe- hadden we flippo’s. Voor iedereen die na, pak m beet, 1992, geboren is: dat waren kleine plasic rondjes zo groot als een rijksdaalder (een wat? Ja precies) met plaatjes erop. Die zaten in zakken chips. (Ik weet niet eens meer precies hoe het zat, 1 in zo’n klein zakje en 2 in een grote?! Anyone?) Daar kon je spelletjes mee doen (deed niemand) en ze ruilen en dan je aanwinsten verzamelen in een map. Die gekocht moest worden, dat dan weer wel.
De prehistorische versie van de huidige spaaracties van winkels dus, maar er waren zeker enkele overeenkomsten: het was in principe nutteloos, er moest een product voor worden ingeslagen, als je ze niet had hoorde je er niet bij en er zijn vast juffen en meesters overspannen geraakt van de pleuris die uitbrak als een leerling trakteerde op zakjes chips (dat mocht toen nog in die tijden) en de flippo rellen losbarsten.
Een voordeel had het wel, bedenk ik me nu: al die kids waren zo gericht op die flippo in het zakje dat ze de chips van schrik vergaten. Tel daar bij op dat we geen Ipads hadden maar buitenspeelden en zie daar de oorzaak van de grote stijging van obesitas bij kinderen. (Amen. En nou ophouden met dat voedingsgezeik. )
Maar daar bleef het dan wel zo’n beetje bij. Niet elke winkel, elke week, elke keer wat anders.
Nou ben ik geen kind, geen moeder, maar… ik vind die spaaracties ook bloedirritant. En wel om het volgende:
BEDELENDE KINDEREN BIJ DE WINKEL.
Ik werk als kinderen op school zitten, dat is zeg maar inherent aan het leraarschap, wat betekent dat ik boodschappen doe als de kinderen vrij zijn. En daar begint de ellende.
Voor je naar binnen gaat staan er al een aantal te krijsen, ik zeg je: krijsen; “mogen we uw zegeltjes als u die heeft?” Na de boodschappen verdringen ze zich om die zegels uit je handen te scheuren. Dranghekken of geen dranghekken. (Ik bedoel, drankhekken… zo ver zijn we al. Gekkenhuis) Het is natuurlijk een leuke manier om te ervaren hoe beroemdheden zich voelen op de rode loper of Alex en Max als ze ergens hun entree maken, maar na een keer of drie is die lol er wel af. En dan is het gewoon bloedirritant. Die wachtende kinderen buiten die supermarkten dus .
Ik snap met de beste wil van de wereld ook niet waarom je dit als ouder toe zou staan dat je kind daar staat te schooien, maar goed ik zal er maar positief vanuit gaan dat ouders denken dat hun bloedjes buiten spelen in plaats van onschuldige mensen bij de winkel lastig te vallen.
En echt ik hou van kinderen, heus waar. Daarom ben ik het onderwijs in gegaan. “Waarom dan zo negatief Marieke?” He, goed dat je het vraagt!
Ik zal het je vertellen. Ik hou niet van dat gebedel, ik hou niet van de hele mentaliteit die er lijkt te heersen waarin je overal “recht” op hebt en de bijbehorende brutale en onbeschofte manier waarop er dan soms gevraagd wordt. Een voorbeeld: een tijd geleden verliet ik met een andere vrouw, die kwam van de andere kassa, de lidl. Buiten stond een leger kinderen, met een duidelijke leidinggevende jongen van een jaar of 10. “heeft u. zegels, heeft u zegels, heeft u…”
De mevrouw zei: nee. Waarop het kereltje antwoordde: “Jawel jullie allebei ik zag dat u ze kreeg dus jullie liegen.”
Het kind had mazzel dat die vrouw vooraan stond en eerder reageerde, want juf Marieke was al klaar om los te gaan. Ik heb het nu gelaten bij mijn strenge juffen blik, zeer effectief want ze dropen af.
Ik geef nooit bij zo’n supermarkt, omdat er genoeg kinderen om me heen zijn die sparen, maar ook uit principe. Hou op met die gekkigheid.
Vandaag was de caissière van de Poiesz zo van zn apprepaut door die krijsende kids dat hij zich vergiste met pinbetaling en de bon geven en zo ook de plaatjes vergat. Die ziel. Maar ik kon hem wel zoenen.
Heeft u plaatjes?
NEE.
mariekegroen 