Vriendin

Nog aan het begin van de zomer zat ik met een koffie en de “vriendin” buiten in de schommelbank – oh wat een heerlijke tijden – en zag ik de oproep staan:

“Ik ben er nog!  Heb jij een ernstige ziekte overwonnen en wil je daarover vertellen in vriendin?”

1 ding was duidelijk: dáár ga ik op reageren. 

Waarom? Naast het voor de hand liggende; ik ben er nog, was de belangrijkste reden…  ok te vertellen dat dat hele “ik ben ee nog” best ook wel pittig is geweest. Is . Soms.

Een tweede kans krijgen… een derde kans krijgen.. dat is bijzonder. Een cadeau, een kans, vastgrijpen, genieten!! Nu! 

Maar het is net als met kerst, dat het verplicht gezellig moet zijn waardoor de kans dat dat lukt bij voorbaat eigenlijk al verkeken is: als iets móet dan is het altijd lastiger. En genieten laat zich niet afdwingen. 

Los van de druk die ik mezelf opleg(de) – niet zeuren, genieten, ja zeggen, je bent er nog! – gebeurde dat ook van buitenaf. 

Nooit bewust, altijd goed bedoeld, maar.. toch. Als ik er ook maar iets minder uitzag, niet enthousiast genoeg reageerde op de vraag hoe gaat het of aangaf dat het druk was op het werk, was er met de regelmaat vd klok iemand die zei:”  ja maar je bent er nog! Dat is toch fijn! ”  of: ” nou er zijn genoeg die wilden dat ze die tweede kans hadden gekregen, dus je moet er wel van genieten!” 

Fijn, Dat is het zeker! maar het voelt ook alsof je dan niet meer mag klagen. Moet genieten. En trust me, ik worstel vaak genoeg met de vraag waarom ik wel. Én waarom die ander niet…

Pas toen ik met een burn out thuis kwam te zitten realiseerde ik me: waarom zou meer verantwoording af moeten leggen omdat ik leef, dan een ander?  Overigens zie ik het ook gebeuren bij anderen die ziek zijn. Ineens verwacht ook iedereen dat je dan dus extra dankbaar bent. En dat zijn we ook, denk ik. Alleen waarom wordt het van ons meer verwacht dan van een ander?

Als je de dood in de ogen hebt gekeken kijk je zeker anders naar het leven. Maar alleen omdat je (ernstig) ziek bent of bent geweest, moet je ineens je verantwoorden. moet je genieten. Terwijl…let’s face it. Dat we nog leven is een voorrecht…voor ons allemaal. a privilege denied to many.

En dat is waarom ik reageerde. Dat is waarom het interview nu in vriendin staat. 

Het interview is maanden geleden afgenomen. De tijd van publicatie/verschijnen is wat ongelukkig, maar de boodschap is niet veranderd. Ik leef nog met een reden&een doel!!  En het mooie is… dat geldt voor ons allemaal!

(Enne… ‘ interview en fotoshoot’… Hij staat op het lijstje! #de29van29 )

Het collectief geheugen

Die term schoot door mn hoofd. Ik weet het niet zeker, maar volgens mij is het tv programma weer op tv. Het heeft mn interesse niet dat moge duidelijk zijn.

Totaal niet relevant ook voor dit verhaal, wat wél relevant is: ik moest denken aan die term “collectief geheugen.” Zo voel ik me soms, namelijk. Het collectief geheugen van velen om mij heen, een geheugen wat over het algemeen teruggaat tot het moment dat de andere persoon het toneel van mijn leven betrad. Ongeacht of we toen ook al contact hadden. 

Daardoor heeft het soms enigzins stalker achtige en trieste trekken, dat geheugen van mij. Maar ja. Het is net Hotel California. Programmend to achieve. Dingen gebeuren om me heen en persons can check out every time they like maar de herinneringen….  they never leave.

Inmiddels is mijn omgeving zich ook erg bewust van mijn collectief geheugen en wordt er dan ook dankbaar gebruik van gemaakt. In positieve zin. Wat deden we in 2006? Hoe was ik toen ik 14 was? deed ik eerst dit of… welke band kwam er eerder? Welke baantjes had ik ook alweer als tiener? Ik schrijf met gemak hele biografieën over de levens van anderen. En zo nodig analyseer ik de boel meteen. 2 voor de prijs van 1.  

Overigens is niet iedereen altijd even gecharmeerd van dit geheugen, met name in tijden van naderende huwelijken of jublilea wil men nog weleens in de stress schieten. Want ja. Die dronken avond, de losbandigheid op school, de gênante actie, de… You name it, I know it. Ook handig voor al uw sinterklaas gedichten. Ik bedenk me ineens dat dit wellicht is waarom ik met niemand meer sinterklaas vier… want ja. In mijn. Gedichten kan ik al die herinneringen ook kwijt, vanzelf.

Ik wilde maar dat mijn geheugen net zo’n grote opslagcapaciteit had voor zinnige feiten. Al die 1000 Duitse en Franse woordjes die ik in 5 atheneum moest stampen bijvoorbeeld. Of de naamvallen. Aardrijkskundige en topografische feiten. De geschiedenis van de katoenindustrie in Lancashire, een examenonderwerp. Hoewel het zou kunnen dat ik dat laatste niet vergeten ben maar verdrongen heb.

Helaas. Die nuttige feiten zijn verdwenen in het laatje der oneindigheid en met alle andere feiten blijf ik zitten. En liedjes, die ook. Noem een woord of zin, ik heb er een liedje bij. Dat kan leiden tot vermaak van anderen maar ik verzeker je, het is vermoeiend steeds de radio aan in je hoofd. (Soooo listen to the radiooooo) 

Ach. Je moet doen waar je goed in bent. Dus voorlopig blijf ik maar gewoon ieders collectief geheugen. Iemand die nog wat wil weten?  (“Zelfs al denk je dat je alles weet…”-liedje van kinderen voor kinderen.” Kiiiiinderen voor kiiiinderen.”  Ja. Zo gaat dat dus. Ik blog er nog weleens over!