Die term schoot door mn hoofd. Ik weet het niet zeker, maar volgens mij is het tv programma weer op tv. Het heeft mn interesse niet dat moge duidelijk zijn.
Totaal niet relevant ook voor dit verhaal, wat wél relevant is: ik moest denken aan die term “collectief geheugen.” Zo voel ik me soms, namelijk. Het collectief geheugen van velen om mij heen, een geheugen wat over het algemeen teruggaat tot het moment dat de andere persoon het toneel van mijn leven betrad. Ongeacht of we toen ook al contact hadden.
Daardoor heeft het soms enigzins stalker achtige en trieste trekken, dat geheugen van mij. Maar ja. Het is net Hotel California. Programmend to achieve. Dingen gebeuren om me heen en persons can check out every time they like maar de herinneringen…. they never leave.
Inmiddels is mijn omgeving zich ook erg bewust van mijn collectief geheugen en wordt er dan ook dankbaar gebruik van gemaakt. In positieve zin. Wat deden we in 2006? Hoe was ik toen ik 14 was? deed ik eerst dit of… welke band kwam er eerder? Welke baantjes had ik ook alweer als tiener? Ik schrijf met gemak hele biografieën over de levens van anderen. En zo nodig analyseer ik de boel meteen. 2 voor de prijs van 1.
Overigens is niet iedereen altijd even gecharmeerd van dit geheugen, met name in tijden van naderende huwelijken of jublilea wil men nog weleens in de stress schieten. Want ja. Die dronken avond, de losbandigheid op school, de gênante actie, de… You name it, I know it. Ook handig voor al uw sinterklaas gedichten. Ik bedenk me ineens dat dit wellicht is waarom ik met niemand meer sinterklaas vier… want ja. In mijn. Gedichten kan ik al die herinneringen ook kwijt, vanzelf.
Ik wilde maar dat mijn geheugen net zo’n grote opslagcapaciteit had voor zinnige feiten. Al die 1000 Duitse en Franse woordjes die ik in 5 atheneum moest stampen bijvoorbeeld. Of de naamvallen. Aardrijkskundige en topografische feiten. De geschiedenis van de katoenindustrie in Lancashire, een examenonderwerp. Hoewel het zou kunnen dat ik dat laatste niet vergeten ben maar verdrongen heb.
Helaas. Die nuttige feiten zijn verdwenen in het laatje der oneindigheid en met alle andere feiten blijf ik zitten. En liedjes, die ook. Noem een woord of zin, ik heb er een liedje bij. Dat kan leiden tot vermaak van anderen maar ik verzeker je, het is vermoeiend steeds de radio aan in je hoofd. (Soooo listen to the radiooooo)
Ach. Je moet doen waar je goed in bent. Dus voorlopig blijf ik maar gewoon ieders collectief geheugen. Iemand die nog wat wil weten? (“Zelfs al denk je dat je alles weet…”-liedje van kinderen voor kinderen.” Kiiiiinderen voor kiiiinderen.” Ja. Zo gaat dat dus. Ik blog er nog weleens over!
mariekegroen 